Читать книгу Өтерләр юк йөрәк тибешендә - Назиба Сафина - Страница 42

Синсез калдым, –

Үпкәләдең.

«Ярар, мин килмәм», – дидең.

Катып калдым,

Шул сүзләрдән

Җан канатларым көйде.

Ялгыз калдым,

Уйланамын:

Синсез дә яшәп була…

Айның түгел, кояшның да

Йөзенә сагыш тула…

Күңел күгем –

Кара болыт.

Нурлар гел кара төстә.

Синсез яшәү –

яшәү түгел,

Тын алу гына көчкә…

Туктаусыз

Көрәшә күңел

Ансыз, кояшсыз гына.

Кояш түгел, төнен аең

Калыкмаса, ни була?

Син килмисең, –

Ай-кояшы

Урынында югыйсә…

Күңел буп-буш, яз бит юкса, –

Көзге ачы җил исә…