Читать книгу Өтерләр юк йөрәк тибешендә - Назиба Сафина - Страница 39

Эндәшәсең килсә миңа

Көн саен, сәгать саен.

Түзә алмас идең лә син,

Табар идең бер җаен.

Юк, эндәшәсең дә килми,

Йөрисең болай гына.

Үтеп-сүтеп, кереп-чыгып

Йөрүләр кулай гына.

Мин сиңа башка ышанмыйм,

Җанымны бикләп куйдым.

Мин бу сәер уеныңнан,

Билләһи димен, туйдым.

Теләгәндә эндәшмәгәч,

Килмәгәч теләгәндә.

Күз яшьләремне генә дә

Сөртмәгәч елаганда,

Шатланырга, кайгырырга,

Көләргә, елашырга,

Очларына чыгалмаган

Уйларны уйлашырга,

Син булмагач, нигә инде

Болай йөренүләрең?

Дөньясында тиңсез гашыйк

Булып күренүләрең?

Көн саен, сәгать саен да

Тагы айга эндәшәм.

Бу галәмдә ялгызлыкта

Ул – бердәнбер тиңдәшем.