Читать книгу Od kultury "ja" do kultury "siebie" - Roma Sendyka - Страница 5

Rozpocznę od cytatu:

O wiele trudniejszym problemem, nie tylko terminologicznym, jest sama kwestia Ja. Dlaczego mamy tu używać tego zaimka, skoro natychmiast odsyła nas do gramatyki? Istnieją wszak inne terminy, które wydają się dla naszej problematyki stosowniejsze. Podmiot, jaźń, indywiduum, charakter, osoba, czyż nie o któreś określenie tego typu nam chodzi? A jednak terminy te nie wydają mi się właściwe29.

Tak pisała Barbara Skarga, szukając zamiennika dla francuskiego zaimka osobowego moi. „Lepiej mówić o sobości”, proponowała, jeśli ma się na myśli kwestię bycia sobą, ja tożsamego z sobą samym30.

„Pisanie sobą? Pisanie siebie? Pisanie o sobie?” – zastanawiał się Michał Paweł Markowski31, tłumacząc artykuł Michela Foucaulta L’écriture de soi. Decyzja o stworzeniu neologizmu „sobąpisanie” znalazła uzasadnienie w angielskim tłumaczeniu tego tytułu jako „self-writing”, choć podobne intuicje dostępne były znacznie bliżej – cztery lata wcześniej problem określenia czynności procesualnego wytwarzania tożsamości w akcie pisania rozważał Ryszard Nycz, za Gombrowiczem nazywając to zjawisko „pisaniem sobą”32. Pozostając dalej wśród pism autora Słów i rzeczy – trzecią część Historii seksualności, tj. Le Souci de Soi, przełożono jako Troskę o siebie33. Słynny wykład z uniwersytetu w Vermoncie z 1982 roku – Technologies of the Self – przeczytaliśmy zaś jako Techniki siebie34.

Jeden spośród grona tłumaczy Sources of the Self. The Making of Modern Identity (1989), próbując poradzić sobie z kluczowym terminem analizy Charlesa Taylora, usprawiedliwiał swoje wybory: „Odpowiednik rzeczownika self w języku polskim nie istnieje. Należałoby tworzyć neologizm ‘sobość’ lub, jak w polskich przekładach [W. Berent, L. Staff] dzieł F. Nietzschego, ‘samość’”35.

Konstrukcje zaimkowe mają dłuższą historię. Wacław Berent, tłumacząc Tako rzecze Zaratustra, decydował się na „samość” (przy okazji przytaczam zdanie o charakterze definicyjnym): „Narzędziem i igraszką jest zmysł i duch, poza niemi jest jeszcze samość. Samość szuka oczami zmysłów, słucha uszami ducha. Zawszeć samość słucha i szuka. Porównywa, zniewala, zdobywa i burzy. Panuje też i jest władcą jaźni”36 (1906)37. Podobnie przekładał Leopold Staff (cytuję fragment z Niewczesnych rozważań): „Lecz jakże odnajdziemy samych siebie? Jak może człowiek znać siebie? […] Ustaw przed sobą szereg tych czczonych przedmiotów, a może ukażą ci one, przez swą istotę i swą kolejność, prawo, zasadnicze prawo twojej właściwej samości” (w oryg. „deines eigentlichen Selbst”)38.

Sobość, samość, sobie, siebie, a może po prostu – Się? Łatwo przewidzieć, że i ta opcja wytwarzania terminu z zaimka została wykorzystana. Się znamy rzecz jasna z Heideggerowskiego Bycia i czasu, ponieważ w polskim przekładzie zastąpiło oryginalne Das Man39 z 27 paragrafu. Das Man wskazywało na stan poddawania się wpływom innych, temu, co zostało uśrednione w „bezosobowe i przeciętne”40:

Się ma samo własne sposoby bycia. Wspominana tendencja współbycia, którą nazwaliśmy zdystansowaniem, opiera się na tym, że wspólne bycie jako takie troska się o przeciętność. Stanowi ona egzystencjalny charakter Się. Temu Się w jego byciu chodzi z istoty o nią. Dlatego utrzymuje się ono faktycznie wśród przeciętności tego, co przystoi, co się akceptuje i odrzuca, co się uważa za sukces i porażkę. Ta przeciętność, wyznaczająca wszystko, na co można i wypada się odważyć, pilnie zważa na wszelkie wybijające się wyjątki. Każda przewaga zostanie po cichu zniwelowana.

W podobnej funkcji Się trafia do zbioru opowiadań/powieści Edwarda Stachury z 1977 roku: „Czas umarł na czas. Ja umarło na ja. Nie ma ja. Się jest. Się jest się. Się jest duch. Się jest nikt”41.

Z powyższego zestawienia pomysłów pochodzących z różnych źródeł i z odmiennych inspiracji wynika dla mnie coś w rodzaju migotliwej hipotezy w sprawie istnienia pewnej ogólnej, niewyartykułowanej dążności. Cóż jest – pytam – tak uwodzicielskiego w formule zaimka zwrotnego, że próbujemy jego użyteczność, szukając w nim określenia dla wciąż niedoskonale opisanego zjawiska istnienia jednostki? Znajdując w przytaczanych tekstach więcej hipotez niż tez, rozpoczynam poszukiwania w innym obiegu idei. Skoro słownik nie został ustalony, początkowo będę posługiwać się terminami „z importu”, bez tłumaczenia, prowadząc czytających do miejsca, w którym wyjaśnię podjęte decyzje terminologiczne, ujawnione już w tytule.