Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранное - Сажида Сулейманова - Страница 27

Ярларына тулып, елга ага,

яулыгымны салдым юарга.

Яшь киленнәр төшә кер чайкарга,

таң атканда, кызлар су ала.

Саф гәрәбә кебек су ага.

Каплар булса юлын карлы бозлар,

ярсына да елга, болгана.

Кар сулары белән җыен чүп-чар

агып төшә язын елгага.

Җир яшәрә – елга болгана.

Тормыш!

Син дә Идел-елга кебек,

ярлар тулса, ярып яңасын,

бозлар туңса, ватып,

      кайнап, ярсып

агасың да һаман агасың,

агым көчен кайдан аласың?

Бу дөньяның әле азмы кере?

Җыйсаң, булыр иде сазлавык.

Саф гәрәбә кебек чишмәләре

ургып чыга, тау-таш актарып.

Елга ага һаман сафланып.

Суга төшсәм, чылтырап аккан чишмә

сорый иде: «Сеңлем, ни йомыш?»

Шул чишмәнең саф тамчысы булып,

агымыңа чыгыйм, әй, тормыш!