Читать книгу Мәхәббәткә генә ышанам… - Тамара Ганиева - Страница 31

Ихласлыкны әләм итеп сөеп,

Ил хәсрәтен йөкләп килә идем.

Агайларым!

Җаным теләүдәнме,

Сезне шундый якын күрә идем.

Мин ул кадәр ачык авыз түгел,

Сөрлегүләр барын белә идем.

Агайларым!

Минме имгәк адәм?

Нәкыш чигә,

Туң җир сөрә идем.

Рәнҗеттемме?

Сез дә чыдамаган

Өермәдә аумый калдым күп чак.

Нишләп төбәп кенә атмадыгыз,

Арттан килеп кададыгыз пычак?

Ничек оттык,

Мәхрүм иттек, диеп

Чумдыгызмы хәрәм бәкәрәткә?

Агайларым!

Нәфес иблис бит ул,

Бернәрсә дә күчми ахирәткә.

Алданган бар ла ул,

Мондые да

Бар, күрәсең инде, мәкерләрнең.

Ничек араларга икән сезне,

Абындырып куйса берегезне

Уалып ук төшкән хәтерләрем.