Читать книгу Күңелем нигъмәтләре = Души моей богатства - Гарифуллин Дамир - Страница 35

Очалмагач күкләр киңлегенә,

Хыял кыялары ватыла.

Шунсы гаҗәп: йолдызларны әйтәм,

Ни дип микән җиргә атыла.

Шуны уйлый-уйлый, күңелемнән

Әллә нинди хисләр кичерәм.

Нык та инде җирнең тарту көче:

Йолдызларны тартып төшерә.

Мин җирнеке инде мәңгелеккә,

Җаным белән сөям мин аны.

Шатлык белән кайгы бергә баргач,

Аңлаталмый калам дөньяны.

Зөһрә хәлен ай да белеп кайтмый

Диеп, кайчак күккә омтылам;

Бер талпынсам, очар кебек булып,

Канатларым югы онтыла…

Канатларым булса, ай катына

Качар кебек булам үлемнән.

Юк, качмыйм ла, җиребездә яшим,

Беркая да китмим илемнән.

Йолдызлардан нурлы хатын-кызлар,

Дус-ишләрем булган чагында,

Бәхет кенә кочып яшим бит мин,

Илһамланып алар янында.

Ишек ачып, берсе каршы ала,

Күк капусы миңа ачыла;

Тирләп-пешеп икәү чәй эчсәк тә,

Бөтен хәсрәтләрем басыла.