Читать книгу Wybierz szczęście - Sonja Lubomirsky - Страница 172

Chcę wspomnieć o dwóch znanych rodzajach terapii antydepresyjnej, które okazały się znacznie mniej skuteczne od tych, które omawiam wtej książce. Pierwsza to terapia ziołowa oparta najczęściej na zażywaniu zioła świętojańskiego (zwanego magicznym dziurawcem na smutki). Ziele świętojańskie to wonna roślina, która kwitnie latem na żółto. W Niemczech ziele świętojańskie jest stosowane w leczeniu depresji częściej niż konwencjonalne antydepresanty. Przeprowadzono wiele testów skuteczności tej rośliny, które pokazały, że ziele świętojańskie może dawać efekty, zwłaszcza jeśli stosuje się je przez krótki czas, a leczona nim depresja jest łagodna. Jednak niedoskonałości tych badań skłoniły Narodowy Instytut Zdrowia USA do przeprowadzenia znacznie szerzej zakrojonych, ściśle kontrolowanych trzyletnich testów. Te testy pokazały, że ziele świętojańskie leczy depresję i poprawia ogólny stan zdrowia równie skutecznie jak placebo. Ponieważ zioła mogą wchodzić w niebezpieczne interakcje z innymi lekami, a ich siła oddziaływania i proces przygotowania nie są (w USA) ściśle kontrolowane, należy zachować daleko posuniętą ostrożność w stosowaniu zioła świętojańskiego.

Inna terapia antydepresyjna, której skuteczność jest sporna, to terapia psychodynamiczna obejmująca tradycyjną psychoanalizę Freuda. Terapeuci psychodynamiczni wierzą, że bieżące problemy osoby cierpiącej na depresję można rozwiązać tylko, jeśli pacjent dobrze pozna samego siebie. Dlatego celem terapii psychodynamicznej jest to, aby pacjent jak najpełniej zrozumiał swoje wzajemnie sprzeczne uczucia i przyczynę depresji, mającą korzenie w jego wczesnych latach życia rodzinnego. Ta terapia jest bardzo intensywna (pięćdziesięciominutowe sesje prowadzone po kilka razy w tygodniu), długotrwała (zwykle kilka lat) i kosztowna. Co więcej, okazała się skuteczna tylko w odniesieniu do łagodnej depresji i pacjentów, których stan już wcześniej się poprawił po zastosowaniu innych terapii.