Читать книгу Insulinooporność - Tomasz Zajbt - Страница 22

Je­stem stu­dent­ką fi­lo­lo­gii pol­skiej.

Speł­ni­ło się moje ma­rze­nie o „lek­kim ży­ciu”. Po­cho­dzę z bied­nej wsi, gdzie nie ma per­spek­tyw dla mło­dych lu­dzi. Los ko­bie­ty to go­to­wa­nie i sprzą­ta­nie.

Bar­dzo cięż­ko pra­co­wa­łam, aby do­stać się na wy­ma­rzo­ny kie­ru­nek stu­diów. Przed pod­ję­ciem na­uki za­ra­bia­łam w Lon­dy­nie, aby móc wy­na­jąć miesz­ka­nie bli­sko uczel­ni i od­po­wied­nio się ubrać, bo za­czy­na­łam nowe ży­cie. Nie mia­łam cza­su na dba­nie o sie­bie, ży­łam w stre­sie, ja­dłam naj­tań­sze je­dze­nie. Oka­za­ło się, że po pierw­szym mie­sią­cu na uczel­ni na­uka sta­ła się dla mnie trud­na. Za­nie­po­ko­iłam się tym bar­dzo, bo ni­g­dy wcze­śniej nie mia­łam pro­ble­mów z pa­mię­cią, czy­ta­łam kil­ka ksią­żek jed­no­cze­śnie. Wy­bra­łam się więc do le­ka­rza ro­dzin­ne­go, któ­ry wy­słał mnie do gi­ne­ko­lo­ga. Nie­re­gu­lar­ne mie­siącz­ki, omdle­nia – to była oka­zja do zro­bie­nia szcze­gó­ło­wych ba­dań la­bo­ra­to­ryj­nych i usg.

Oka­za­ło się, że mam ze­spół po­li­cy­stycz­nych jaj­ni­ków. Zo­sta­łam skie­ro­wa­na na kon­sul­ta­cję do po­rad­ni en­do­kry­no­lo­gicz­nej, gdzie do­dat­ko­wo zdia­gno­zo­wa­no u mnie in­su­li­no­opor­ność.

Wy­da­wa­ło mi się, że żyję tyl­ko po to, żeby się le­czyć. Po ja­kimś cza­sie do­tar­ło do mnie za­le­ce­nie – moim le­kar­stwem jest od­po­wied­nie od­ży­wia­nie. Po­nie­waż nie uda­ło mi się ku­pić żad­nej książ­ki, któ­ra po­mo­gła­by mi po­ra­dzić so­bie z mo­imi pro­ble­ma­mi, uda­łam się do die­te­ty­ka. Dziś wiem, że je­śli ja nie za­dbam o swo­ją die­tę, to nikt za mnie tego nie zro­bi. Te­raz mój tryb ży­cia stał się bar­dziej re­gu­lar­ny. Zwra­cam uwa­gę na to, co jem i jak re­agu­je moje cia­ło.

Ilo­na, 20 lat