Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 36

Die jong Apollo het skaars weggespring

en in die bos haar dun-groen rok geraak

toe elkeen tot ’n stroewe boom verwring

met takke na mekaar, verstar en naak.

So sal hul ewig na mekaar verlang

sonder verwesenliking, want die mens

word gou in harde vorms vasgevang

en strak in bas en bloeisel afgegrens.

Maar eindelik, gestriem deur reëns en wind,

raak hulle met dié grense ook versoen

en weet wanneer ’n blaar of bloeisel val,

groei die geskeide harte saam, verbind

deur herfs en lente, deur ’n diep seisoen

wat roer in harmonie met die heelal.