Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 37

As ek die skrale plaat stapelia

en sand nie langer kan verdra,

die daelikse vaal verwaaiings van die kim

en snags die sterre wat eenselwig bo my klim,

sal my moeë vlerke tussen wind,

stapelia en ster die nis weer vind

in holtes van die horisonne

waar ’n vlammenes in jou soos ongebore sonne

magies deur my liggaam brand,

tot ek opnuut ’n waterglans oor plate sand

ontwaar, jong plakkies en stapelia.