Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 39

Lank het ek teen die nag se donker hang

geslaap en in my slaap na jou verlang

met ’n verborge gloed nog in my lyf,

soos snags as koeltes oor die aarde dryf

in kluite skuil ná die verdwene son.

Ek het gesluimer met ’n ryk bron

van goue dae in my hart, wat uit

die ondergronde van die gees opspruit

na bo in drome, soos deur turf die blom;

gedagtes wat met leliepunt opkom,

soos sterre teen die lug. In hierdie nis

waar snags die dinge bloei wat ewig is,

het jy verskyn . . . Die Melkweg het haar lyf

met kaal skouer van die maan se skyf

oor my gehef en ligtelik gebuig

tot swart-gestorte hare van die nag ruig

oor my wange; die wimpers het getril

om sterre met ’n vreugde hoog en stil,

’n wedersydse wete dat verby

die grense wat die kleiner geeste skei,

verby die klaging en die ou verdriete

van die aarde, soos winde in die riete

langs vergete waters, verby die dinge

bevange in die aardse sluimeringe,

die dinge wat vermoei en wat verniel,

is hierdie hoë rus van siel in siel.