Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 40
III Mijn herte met luste ghevaen
ОглавлениеHoe kan ek, so fyn verbind aan die wye
landskap, sterrenagte en die getye,
die room wasbloeisels frangipani, die rits
van vlieënde miere en geluidlose flikker van ’n blits
agter die palms; verbind aan die lane
waar die kleibruin blare van die platane
in stil herfsmiddae stort; die strak
skoonheid van die winter, sy kaal takke
en skerfies ryp . . . tot die eerste lou
lugstrome die stad invloei, die koue
breek en die hart laat voel iets groters kom
as net die salie- en die kanferfoelieblom . . .
hoe kan ek, so fyn verbind aan haar soos mis
wat soms met strome styg of in klam holtes rus,
aan haar toenadering en afsonderlike gang,
haar bors en heup wat eers – nes in die stam
gehoor word van ’n hoë boom – ’n fluistering
van vreugdes in my wek, en dan die duiseling
van herfs wat rooi weggiet
en winter word, ’n teer verdriet
van self-inkeer, en met die more
die hartstog tot getye van die lyf herbore . . .
verbind aan die waarheid wat wissel na gelang
van die klier en bloed se donker gang,
verbind aan al dié dinge, hoe kan ek weet
dat ek suiwer U vind verby my leed
en liefde, en ontkommerd van die stof my gees
verseker van ’n vaste waarheid wees?
